«مردی از تبار زحمتکشان ایران زمین دیده از جهان فروبست »
خسرو عزیز که از نوادر روزگار ما بود . او که به کار و پیکار و شعر وشعور عشق می ورزید و نماد راستینی از زحمتکشان با فرهنگ این سرزمین بود . پیش از آن که هیات بازگشایی سندیکای نقاشان شکل گیرد در هیات موسسان سندیکاهای کارگری به میان مان آمد ومهربانی ونجابت و ادب را نثارمان کرد تا نشان دهد در همبستکی اردوی کار چه بی دریغ است و افسوس که دیگر در میان ما نیست. یادش گرامی باد !
و ناگاه
و چه بیگاه
رخساره ات را که لایه های رنگ
و سینه ات را که ذراتِ پراکنده در هوا
و فروغ دیدگانت که هر روز به دنبال آرزوی بزرگت بود
خاک بی مهابا در بر کشید
ما درانتظار «ماه مه » که بیایی و شعر بخوانی
با گویش زیبای آذری
با لبانِ سرخی که برا بری را چه خوب صدا می زد
خسرو ای شیرین زبان
این رنگ های لعنتی
چه ناجوانمردانه بر ریه ات نسشته بودند
تا دم گرمت را در این روزگار یخ زده
از ما دریغ کنند !
ما در میانه را ه ........... قرارِمان چه بود ؟
یاد آر لحظه ای
وقتی با شور شعر تو
آن دخترک در روز کارگر
با ترجمان ساده و بی غش
راز ترا با مردمان چون تو همی گفت
سرمست می شدیم
وقتی که مشت های بزرگت
با دست های کوچک او
گلدسته های سرخ را
با عشق می فشرد
تا دور دست جبهه پیکار
آواز می شدیم
لختی دگر بمان
تا «روز کارگر» چیزی نمانده است .
"سندیکا مدرسه دموکراسی است"
شاید تکرار این جمله : "سندیکا مدرسه دموکراسی است. " هر بار معنی تازه ای را به همراه داشته باشد که البته نه تنها عجیب نیست بلکه این از ویژگی سازمان هایی است که براساس منافع شرافتمندانه ی مشترکِ گروه ها و توده های مردمان زحمتکش شکل میگیرد. اما هربار هم ممکن است پرسیده شود : "به اعتبار کدام شیوه میتوان به این حرف که «سندیکا مدرسه دموکراسی است» جامه عمل پوشانید؟" یا " در سراسر دنیا و از جمله در کشور خودمان ایران سندیکاهایی وجود داشته اند که کارکرد آنها می تواند خلاف این ادعا باشد."
شاید در مواقعی هر فرد سندیکایی در روابط متقابل با همقطاران خود و دیگر اعضای سندیکا به این باور شک کند و رفتار دیگران را در آزمایشکاه ذهن مورد تجزیه وتحلیل قرار دهد تادریابد واقعا چنین ادعایی درست است؟ و بسته به نوع نگاه و تمایلات و خواسته هایی که دارد از این آزمایش نتایج گوناگونی را در ذهن خود ترسیم کند. ادامه مطلب ...