در گفتگوی نسرین هزاره مقدم با پرویز صداقت
در ارتباط با عدم مطالبه‌گری در زمینه دستمزد از یک غفلت همگانی باید سخن بگوییم. البته کم‌شمار صداهایی بوده‌اند که بر ضرورت افزایش دستمزدها متناسب با هزینه‌ی معیشت کارگران اشاره داشته‌اند. اما اینکه این صداها به یک حرکت همگانی برای افزایش دستمزد بدل نشد، دلایل نهادی و ساختاری جدی هم دارد.
مزد سال 1397 چگونه خواهد بود؟
اسفندی دیگر از راه می ر سد تا سال کهنه سپری شود. جامعه با همه ی اجزا و عناصر آن در تدارک ورود به دور و فصلی تازه است. برای ما ضروری است دردور جدیدی که پیش روست همه ی ارزش های مادی وقیمت ها با توجه به هزینه های پایه و پارامتر های موثر بر آن ها دوباره سنجیده، باز نگری و تعیین شوند. نرخ تورم و سطح دستمزدها - و از جمله حداقل مزد – دو شاخص یا دو متغیری اند که تاثیری متقابل - البته نه لزومامستقیم و خطی- بریکدیگر دارند و برآورد و تعیین نسبی این دو، برای سال آینده، ذهن سیاست گذاران و برنامه ریزان و فعالان عرصه ی اجتماعی و اقتصادیِ اشتغال را، به درستی، به خود مشغول می کند. دستمزد یا حقوق ماهانه در ایران بطور کلی توسط دو مرجع متفاوت تعیین می شود: اول، حقوق ماهانه کارکنان دولت(کشوری) و میزان افزایش آن برای سال آینده توسط هیات دولت و دوم، مزد دیگر نیروهای کار(کارگرانِ بخش خصوصی و دولتی) توسط شورای عالی کار تصویب و اعلام می گردد. شورایعالی کار نهادی است در وزارت کارکه ریاست آن همراه با اختیارات بسیار زیاد به عهده ی وزیر کار است؛ ازاین رو باز هم دولت است که در تعیین مزد این بخش از نیروی کار و مقدارافزایش سالانه ی آن نقشی موثر و تعیین کننده دارد. هدف این نوشته نقد سازوکار موجود و مقررات ناعادلانه ی درونی ناظر بر تشکیل و شیوه ی تصمیم گیری های این نهاد نیست بلکه فقط به یکی از وظایف مهم و بسیار اثر گذار در عرصه اجتماعیِ این نهاد، یعنی دستمزد کارگران، می پردازد. ادامه مطلب ...رخداد های اعتراضی دی ماه و چرایی " بی سر " بودن این خیزش عمومیِ راستین
نقش وسهم کارگران در رویداد های اخیر موضوعی است که ذهن بسیاری از روشنفکران را به خود مشغول کرده است و هر کس بسته به انتظارات خود از این طبقه عظیم اجتماعی پاسخی درخور را جستجو می کند. به راستی کارگران در کجای این معادلات سیاسی قرار دارند ؟
گروهی اعتراضات اخیر را در پیوند با گسترش اعتراضات صنفی و کارگری در سالهای گذشته میدانند که به دلیل حاد شدن بحران معیشتی و اقتصادی دامنه دار و تسری آن به سایر لایه های اجتماعی(اغلب با خاستگاه طبقات متوسط روبه پایین یا به طور مشخص طبقات فرودست)می دانند
گروهی این پرسش را طرح می کنند که چرا با وجود و حضور گروههای مختلف مردمی در این تجمعات در بیش از هشتاد شهر، جای نهادهای مدنی در رهبری اعتراضات و خواسته ها خالی است.
گروهی نیز به توجه به همین موارد اعتراضات اخیر را شورش جامعه ی توده ای می نامند و این پرسش را دارند که چرا این شورش از جانب روشنفکران (جامعه شناسان، اقتصاد دانان، سیاسیون با گرایشات مختلف ، رهبران فکری کارگران و زحمتکشان)به درستی درک و شناخته نشده است؟
این پرسش هم بسیار مطرح میشود که چرا نهادهای صنفی و سایر سازمانهای جامعه مدنی قادر به نمایندگی مطالبات و خواسته های معترضین نبوده اند و اساسا چرا نتوانستند در طی این سالها با مدیریت خشم فریاد شده اجتماعی، سمت و سوی نتیجه بخشی به خواسته های مردمی را نشان دهند
پاره ای میخواهند بدانند حدود فعالیت نهادهای مدنی و صنفی در ایران تا به کجاست ؟ برای عده ای مهم است که بدانند چالش های درونی نهادهای مدنی و صنفی تحت تاثیر رویدادهای سیاسی چیست و آیا راهکار فعالین صنفی برای مدیریت خواسته ها و مطالبات مردمی تا چه اندازه میسر است ؟ آیا با وجود ممنوعیت فعالیت آزادنه سندیکاها، کانالیزه شده اعتراضات کارگری به خیابان درگسترش و توسعه اعتراضات تاثیرگذار بوده است.
ادامه مطلب ...