روز جهانی کارگر "اول ماه می" و بازداشت و اسارت کارگران در ایران!

بیهوده نیست که به قامت کارگران رنج می بافند و رویای گنج در سر دارند!

بیهوده نیست که "دشمن" را نه در فراسوی مرزها که در خانه کارگران جستجو می کنند !

بیهوده نیست که حتی همنشینی برای همدلی کارگرن از یکدیگر را به اشباحی در تاریک خانه تشبیه می کنند که نوری درآن انداخته اند و عاملان "اغتشاشات صنفی "را یافته اند تا ثابت کنند که "دشمنِ" در کمین، همین است !

درست در استانه روز جهانی کارگر در ایران به خانه معلمی در بند می‌ریزند و افرادی را که به خاطر همدلی به خانواده او گرد آمده‌اند با رفتاری ناشایست بازداشت و به زندان می برند .

و عجیب آنکه این روزها از صدر تا ذیل هرم قدرت از کارگر و حقوق و نقش او در تولید سخن می گویندو از دشواری‌های زندگی اش ! و توصیه به رفع  این دشواری‌ها. لابد این دشواری ها را بازداشت‌شدگان ایجاد کرده‌اند!    

 درست سال گذشته در آستانه روز جهانی کارگر شبیه  همین رفتار صورت گرفت  و از بازداشت معلمان و کارگران با سناریوی همکاری با جاسوسان فرانسوی(دو کارگراز اتحادیه معلمان ) سناریوی پرآب و تابی ساخته شد و متعاقب آن گروهی از کارگران و فعالان صنفی بازداشت شدند که هنوز هم پرونده‌ی بعضی از بازداشت شدگان باز است گرچه پرونده جاسوسی رنگ باخت اما بهانه ای برای سرکوب تعدادی معلم و کارگر و مترجم و نویسنده گردید و حالا در آستانه روزکارگر این سناریو به شکلی دیگر با زمینه سازی های قبلی تکرار شده است .

این واقعیت که هر گونه اجتماع عناصر روشنفکر طبقه کارگر بدون عنصر نیازدوستی و  همبستگی اجتماعی معنای دیگری ندارد، کتمان ناپذیر است و بهمین دلیل بیهوده نیست که نهاد قدرت و ارگان های امنیتی تاب چنین همبستگی های اجتماعی را ندارند چون تصور غالب این است که این نوع همبستگی در شرایط کنونی مخاطره آمیز است. دستگاه های امنیتی و اطلاعاتی به جای پرداختن به ریشه‌ی ایجاد چنین مخاطراتی گویا فقط ماموریت جلوگیری از تبعات بروز اعتراضات احتمالی را دارندکه لابد فکر می کنند این کارگران طرفیت "اغتشاشات"صنفی دارند و باید سرکوب شوند  و به همین دلیل از اواخر سال 1400 به اینسو  مدام در حال برنامه‌ریزی علیه کنشگران فعال از میان طبقه کارگر ایران هستند .  

پرسش اساسی این است که آیا با دستگیری و زندان این کنشگران و ناامنی برای خانواده های آنها نظیریورش به حریم شخصی خانواده محمد حبیبی و خشونت نسبت به حاضرین و  دستگیری میهمانان این خانواده مشکلات کشور حل خواهد شد ؟

آیا طبقه کارگر ایران بعد از این اقدامات؛  دارای قدرت خرید متناسب با وضعیت اسفبار حاصل از گرانی و تورم را خواهند یافت؟ و دیگر زمینه "اغتشاشات" از بین خواهد رفت؟

آیا رفع بیکاری فزاینده و ایجاد اشتغال  در گرو  دستگیری و بازداشت و سرکوب این افراد است ؟

آیا ناامنی شغلی و اجتماعی میلیونها کارگر ایرانی با این اجحافاتی که در حق تعدادی از کارگران می‌شود، از زندگی کارگران و از جامعه ایرانی رخت برخواهد بست؟

آیا با بازداشت و پرونده‌سازی و صدور احکام سنگین برای بخش روشنفکری طبقه کارگر ایران، می‌توان مناسبات کار و تولید را در حهت رضایتمندی کارگران ایجاد کرد؟ یا برعکس زمینه لازم برای مقررات‌زدایی از روابط و مناسبات کار فراهم می‌شود؟

آیا با این گونه رفتارهای سرکوبگرانه موضوع مسکن کارگران حل خواهد شد و این بحرانی‌که تنها حاصل ناکارآمدی دولت‌هادر جمهوری اسلامی است و سرمایه داران بخش مستغلات برسر مسکن مردم آورده اند برطرف خواهد شد؟

آیا  زندانی کردن کارگر و دانشجو و بازنشسته و روشنفکر و وکیل و نویسنده می تواند واقعیت ناکارآمدی دولت‌ها را درهدایت اقتصادی و سیاسی و فرهنگی جامعه ایرانی برطرف کند ؟

آیا این کارگران مسوول بی بندو باری و بی تدبیری دستگاه های امنیتی و قضایی در برخورد با مفسدان اقتصادی و دزدان و اختلاس‌گرانند؟ آیا این‌فعالان کارگری و خانواده هایشان عاملِ دشمنِ مردم، کشور  و امنیت ملی هستند یا آن دزدان و اختلاس‌گرانی که به راحتی از زیرنگاه به اصطلاح ضابطین امنیت و عدالت می‌گریزند؟ کدامیک را باید رصد و تحت پیگرد و بازداشت قرار داد؟

آیا قرار است که کارگران این قربانیان صف مقدم تحریم ها به خاطر بی کفایتی دیگران برای اعمال تحریم نسبت به مردم محاکمه و زندان شوند ؟

آیا این کارگران بازداشت شده مسوول بازی با ارز و اجرای سیاست غلط ارزی که عامل بخشی از بی ارزش شدن پول هستند و باید محاکمه شوند ؟آیا سیاست های پولی و بانکی . رابطه آن با کسری بودجه دولتی را کارگران تعیین  و اجرا کرده اند ؟

آیا این بازداشت شدگان مسوول عواقب زیانبار تورم افسارگسیخته و رکود در تولید و گسترش بی رویه تجارت خارجی ضد تولیدهستند و بازداشت آنها به اصلاح سیاست اقتصادی می انجامد ؟

آیا این کارگران و روشنفکران  عامل خصوصی سازی‌ها و سرمایه سوزی‌های ملی ناشی از اجرای این سیاست های به شدت نابخردانه دستگاه های قانونگزار و اجرایی و سایر بانیان این سیاست ها هستند ؟

آیا این کارگران مجریان آتش به اختیاری بودند که در نیمه سال گذسته با اسارت و مرگ دختری از فرزندان این مردم شدند و موحبات برون ریزی خشم مردم را فراهم آوردند؟

آیا این کارگران سالها مسوول انباشت خشم  برساخته از تبعیض و نابرابری در حق  اکثریت مردم سرزمین هستند و آنها زنان (که نیمی از جمعیت  کشور هستند) را از داشتن حقوق اولیه محروم کرده اند ؟ آیا تبعیض در کار و مزد  و نابرابری حقوق فردی و اجتماعی زنان را این بازداشت شدگان  رقم زده اند؟

آیا این کارگران عامل کالایی سازی اموزش و بهداشت  بوده اند و باعث و بانی گران شدن بهداشت و درمان شده اند ؟ و هزینه های تحصیل و آموزش را تا آنجا بالا برده اند که نتیجه ای جز بالا رفتن نرخ بسوادی نداشته است؟

آیا کارگران ایران و زندانیان وابسته یه آنها منابع طبیعی را غارت کرده اند؟ محیط زیست را برای شهوت سودبری و سرمایه اندوزی استثمار و مورد بهره کشی قرار دادند ؟ جنگل ها و فضای سبز کشور را را تخریب و تغییر کاربری دادند ؟

آیا کارگران و بازداشت شدگان سال های اخیر و فعالان صنفی و سندیکایی طی دو دهه اخیر عامل بیکاری و سبب‌ساز آسیب‌های اجتماعی ، افزایش کودکان کار و خیابان ، رواج اعتیاد و زباله گردی و کارتن خوانی و انواع زیست‌های خیابانی ، رواج کولبری و سوخت‌بری و گسترش انواع کار های غیر رسمی و سیاه در کارگاه های نامرعی و ده‌ها آسیب‌ و ناهنجاری‌های دیگر اجتماعی بوده اند ؟

این پرسش ها و ده‌ها پرسش دیگر علی القاعده باید دغدغه اصلی دولت ها و نهاد های وابسته به قدرت باشد که نیست و بیهوده نیست که برای فرار از پاسخگویی  در برابر مردم  راه سرکوب و زندان را نشان می دهند !  و بیهوده نیست که مهمترین مطالبه روز کارگر شعار آزادی است . آزادی زندانیان سیاسی که به خاطر همین پرسش ها  زندانی شده اند  و کیفر می بینند . آزادی بیان و اندیشه بدون هیچ حصر و استثنا ، آزادی و رهایی از هرگونه تبعیض ، آزادی برای رشد و تعالی انسانیت و برابری انسان ها . آزادی برای نفی هرگونه بیعدالتی.    

  روز جهانی کارگر برهمه‌ی کارگران و زحمتکشان ایران گرامی باد !